نقش مطالعات فرهنگی در تحقیقات کاربردی

روش شناسی ای که در اين سخنرانی به آن توجه می شود دقيقاً و منطقاً بايد راه حلی برای مسائل شخصی و دغدغه های ذهنی پژوهشگر فراهم کند. تمام آنچه به نام خودمختاری و استقلال پژوهشگر از محدوديت  روش های پوزيتيويستی کمی و حتی کيفی می شناسيم تنها آنجا معنا پيدا می کند که پژوهشگر روش شناسی مخصوص به خودش را خلق کند. اما چگونه؟
در قدم اول بايد به اين سوال اساسی پاسخ دهيم كه آيا موضوعات مطالعات فرهنگي مثلاً «خرده فرهنگ» ، مي تواند مسائل بغرنج زندگي منِ پژوهشگر مطالعات فرهنگي را حل كند و براي آنها راه حلي ارائه كند يا خير؟ و اگر آري چگونه؟ بر همين سياق، آيا توجه به جواناني كه شلوار سندبادي و پشت موي بلند دارند مي تواند دغدغه هاو گره های زندگی من مشاهده گرِ منتقد را حل كند يا خير؟ به عبارت ديگر اگر موضوع پايان نامه يا تحقيقمان سبک های خرده فرهنگی باشد، آيا اصولاً از خودمان اين پرسش را طرح کرده ايم که آنها چگونه می توانند من را به عميق ترين خواسته ها و ارزش های زندگی ام برسانند؟ برای رسيدن به اين هدف چقدر تلاش کرده ايد به نقطه مشترک احساسی و عقلانی ای ميان خودتان و آنها برسيد؟ در سطحی دگرخواهانه، اصولاً تا زمانی که مسائل مشترک ميان شما و افرادی که با سبک خاصی از زندگی با شما تفاوت دارند، مشخص نشود، سخن از روش شناسی خلاقانه و استقلال نظری پژوهشگر انتقادی امری بی معناست.
اينکه درد مشترک يا مسانل مشترک چگونه به شکل گيری ساختارهای روش شناختی توسط پژوهشگر مطالعات فرهنگی منجر می شود اما موضوعی است که در اين سخنرانی بيشتر به آن پرداخته می شود.