اعظم صوفيانی
بی‌خانمانی تجربه‌ای نزديك
اعتماد، ۲۰ مهر ۱۴۰۴
بر اساس تعريف برنامه اسكان بشر ملل متحد (UN Habitat)، بی‌خانمانی طيفی از شرايط ناپايدار مسكن برای خواب است؛ از بی‌خانمانی مطلق تا بی‌خانمانی نسبی يا پنهان. بی‌خانمانی فقط نداشتن سقف بالای سر نيست و خانمان و خانه، نيز صرفا جای خواب نيست؛ جايی است برای آرامش و استراحت، عشق ورزيدن، غذا خوردن، دعوت مهمان، تماشای تلويزيون، صحبت با تلفن، تنظيم ساعت خواب و بيداری. همين كارهای ساده، در شرايط بی‌خانمانی تابع قوانينی می.شود كه می‌تواند بسيار آزاردهنده باشد. اين روح و جان خانه است كه آدم‌ها را به آن پايبند و دل‌بند مي‌كند نه كالبد و جسم آن. به همين دليل با واژگانی مانند «كارتن‌خواب»، «گودال‌خواب»، «گورخواب»، «اتوبوس‌خواب» و نظاير آن مشكل دارم؛ چون جای خواب را به جای خانه، محور قرار می‌دهد، حال آنكه صرف تامين جای خواب، مساله بی‌خانمانی را برطرف نمی‌كند.
مسائل و آسيب‌های اجتماعی، برخلاف تصور رايج، پديده‌هايی دور از ما نيستند؛ بلكه در زندگی روزمره‌مان جاری‌اند. بی‌خانمانی يكی از ملموس‌ترين آنهاست.
ادامه یادداشت را اینجا بخوانید.
