یادداشت: هادی خانیکی
ما سال‌هاست با «تبعید ذهنی» دست و پنجه نرم می‌کنیم. هر کس با زبان، تابلو و لوگوی خاص خود، به درون خود پناه برده بود. این تبعید فقط شامل مردم یا حاکمیت نبود؛ نهادهای مدنی، رسانه‌ها، دانشگاه‌ها و حتی روشنفکران را نیز در بر می‌گرفت. در این فضا، «گفت‌وگو» جای خود را به بی‌اعتمادی و «همدلی» جای خود را به انزوا داده بود.
این وضعیت، نتیجه سال‌ها دوقطبی‌سازی در جامعه ما است که با گزاره «یا با مایید یا علیه ما» مرزهای پررنگی در جامعه ما شکل گرفت.
جنگ تحمیلی «همه» ما را هدف قرار داد. در برابر این تهدید، مرزهای خودساخته از میان رفت، دوقطبی‌ها شکسته شد، حاکم و منتقد، نهاد رسمی و نهاد مردمی، گروه‌های سیاسی مختلف، جناح‌های فکری متفاوت؛ همه با یک درد مشترک روبه‌رو شدند. اینجا بود که برای اولین‌بار «تبعید ذهنی» ایرانیان به چالش کشیده شد.
باید همین حالا «تبعید ذهنی» را پایان دهیم، روایت تازه‌ای بسازیم و از دل همدلی، به آینده فکر کنیم.
روزنامه ایران (https://irannewspaper.ir/8781/16/126437)
