یادداشت: نفیسه زارع کهن، مدیر گروه روزنامه‌نگاری
خبرنگاری از آن حرفه‌هایی است که وقتی واردش می‌شوی، دیگر به‌سختی می‌توان از آن بیرون آمد. حرفه‌ای که نه‌تنها شغل، که شیوه‌ای برای دیدن و زیستن است. سال‌ها در تحریریه‌های شلوغ، پشت میزهایی که همیشه کاغذ، قلم، ضبط‌صوت و لیوان چای نیمه‌خورده رویشان بود، روز و شب گذرانده‌ایم. جایی که گذر زمان در آن معنای خودش را از دست می‌دهد؛ روز و شب به هم می‌رسند و تقویم در هیاهوی خبر گم می‌شود.
امروز خبر در لحظه مخابره می‌شود و پیش از آنکه خبرنگار قلم به دست بگیرد، در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است. این تغییر کار را آسان‌تر نکرده؛ برعکس، مسئولیت را سنگین‌تر کرده است. حالا خبرنگار باید میان انبوه اطلاعات و شایعات، حقیقت را پیدا کند و روایت دقیق و قابل اعتماد ارائه دهد. در هیاهوی سرعت و حجم خبرها، خبرنگار باید همچنان همان ارزش‌های قدیمی را حفظ کند: دقت، صداقت و وفاداری به حقیقت. این ارزش‌هاست که حرفه خبرنگاری را از یک کار معمولی متمایز می‌کند. هرچند رسیدن به اینها همیشه آسان نیست. فشار زمان، محدودیت منابع و گاهی موانع بیرونی، مسیر را دشوار می‌کند، اما این دشواری، بخشی جدایی‌ناپذیر از ماهیت کار ماست.
خبرنگاری فقط حرفه‌ای نیست که در آن مدام یاد می‌گیری، بلکه حرفه‌ای است که تو را وادار می‌کند همیشه بیدار و حساس بمانی. هر گفت‌وگو، هر رویداد و هر سفر کاری، چیزی برای آموختن دارد. این یادگیری فقط مربوط به فنون کار نیست؛ درباره مردم است، درباره جامعه، درباره خودت. هر گزارش و هر مصاحبه، بخشی از پازل بزرگی است که تصویر یک زمانه را می‌سازد. خبرنگار در واقع تاریخ روزمره یک ملت را ثبت می‌کند. شاید در لحظه به چشم نیاید، اما همین روایت‌هاست که بعدها به منابع ارزشمند تبدیل می‌شوند. در میان همه سختی‌ها و فشارها، لحظه‌هایی هم هست که شیرینی کار را چند برابر می‌کند. وقتی می‌بینی گزارشت توانسته تغییری ایجاد کند، وقتی می‌بینی روایتت دیده شده و به گوش کسانی رسیده که باید می‌رسید، وقتی می‌دانی کاری که کرده‌ای فقط پرکردن یک صفحه خالی نبوده است.
در روز خبرنگار، یاد همه همکارانی زنده می‌شود که در این مسیر قلم زده‌اند؛ چه آنان که هنوز در میدان‌اند و چه آنان که خاطره و اثرشان باقی مانده است. این روز فرصتی است برای قدردانی از تلاش‌ها و برای یادآوری اینکه کلمه هنوز مهم‌ترین سرمایه این حرفه است. کلمه، کسب‌وکار ماست. با کلمه زیسته‌ایم، با آن دنیا را روایت کرده‌ایم و با آن، سهمی هرچند کوچک، در حافظه جمعی مردم گذاشته‌ایم. این سرمایه‌ای است که نه با گذر زمان کم می‌شود و نه با تغییر ابزارها از بین می‌رود. تا وقتی کلمه هست، خبرنگاری هم هست و تا وقتی خبرنگاری هست، روایت زنده خواهد ماند.
